„Jest w spektaklu i bardzo śmieszno, i trochę straszno. Czasem żart jest żałosny, czasem bardzo bawi gra słów. Przedstawienie rytmem przypomina wspomnianą emocjonalną potyczkę między dwojgiem bohaterów: jest jak sinusoida, raz z wyrazistymi emocjami, raz - nużącą gadaniną bez ładu i składu. Aktorzy też wypadają raz lepiej, raz gorzej, w sumie jednak ciekawie oddają charaktery skłóconych, pogubionych nieco, zapiekłych w sobie ludzików (a właściwie mrówek, co wyjaśnia opowiastka z dzieciństwa, którą przypomni On) . To dwójka czasem urocza, czasem zabawna, czasem żałosna, czasem okropna. Na zmianę się ich nie lubi, i im kibicuje, bo przecież miło by było, gdyby tej dwójce się udało...”

Monika Żmijewska, "Dwoje przy sardynkach", Gazeta Wyborcza Białystok, 15 maja 2012 r.

 

 

„Doskonały tekst sztuki reżyserka Julia Wernio ciekawie zinterpretowała i na światło dzienne wyciągnęła nasze cechy narodowe: powierzchowną religijność, życie na pokaz, zazdrość o to, że ktoś może mieć wyższą emeryturę, pieniactwo, typowo roszczeniową postawę i wyjątkową skłonność do kłótni.

Aktorzy Sławomir Popławski i Krystyna Kacprowicz-Sokołowska z dialogami radzą sobie nieźle, sporo tu puent, nie brakuje także kilku białostockich smaczków. Scenografka Elżbieta Wernio umieściła bohaterów w skromnym mieszkaniu emerytki. W miejscu gdzieś między kanapą a telewizorem, kuchnią a łazienką toczy się prawdziwa wojna polsko-polska, w której ostatecznie nikt nie wygrywa. Oboje za to ponoszą prawdziwą osobistą klęskę.”

Anna Kopeć, "Miłosna tragifarsa emerytów", Kurier Poranny, 14 maja 2012 r.