"Za wizualną stronę „Romea i Julii” odpowiada Andrzej Sadowski. Stworzył piękne kostiumy rodem z XVI wieku. Na tle ascetycznej scenografii, którą wypełniają przedziwne i chwilami niezrozumiałe wizualizacje prezentują się nieco karykaturalnie. Projekcje przedstawiające czaple czy inne długonogie ptaki, przechadzające się po kaplicy Ojca Laurentego, wywołują niemałą konsternację. Pod względem aktorskim to bardzo nierówna inscenizacja. Mamy tu kilka znakomitych kreacji: bardzo charakterna niania Marta (Ewa Palińska), bezpruderyjna i wyrachowana Pani Capuleti (Katarzyna Siergiej), zimny i obcesowy Pan Capuleti (Krzysztof Ławniczak)."
Anna Kopeć, "Teatr Dramatyczny. Romeo i Julia, czyli dramat wypełniony efekciarstwem", Kurier Poranny,6 kwietnia 2016 r.
"Reżyserka miała kilka fajnych pomysłów na adaptację - przede wszystkim tak poprowadziła spektakl, by z dramatu Szekspira wydobyć jak najwięcej humoru. Nie przestawić akcenty bynajmniej - humor w tekście bowiem jest, i to dość wyraźny, tyle że wiele adaptacji, sugerując się chyba tragicznym zakończeniem dramatu - w taki smutnawy kostium "Romea i Julię" przez lata ubierało, że szekspirowski komizm gdzieś zanikał.
W białostockiej adaptacji jest go całkiem dużo i to jej duża zaleta. Humorystyczne akcenty mają niektóre (choć nie wszystkie) postaci - poczynając od dwojga głównych bohaterów, przez kompanów Romea prześcigających się w mędrkowaniu, po duet służących. Komizm wygląda spomiędzy wierszy, komizm ukryty jest w gestach (spojrzeć warto choćby na Marka Tyszkiewicza w roli pomagiera rodu Capulettich, który do powiedzenia na scenie może nie ma za wiele, ale za to jak strzela oczami i wypina brzuch).
To humor nie z tych, co wywołuje tubalny śmiech, co najwyżej drgnięcie kącików ust, ale przydaje spektaklowi lekkości i finezji."
Monika Żmijewska, "Nieporadni, zabawni, z przerostem ozdobników. Romeo i Julia", Gazeta Wyborcza Białystok, 9 kwietnia 2016 r.
