Pinokio

Pinokio

Pewnego razu majster Dżepetto strugał kawał drewna. Wióry się sypały, a bezkształtna masa nabierała wolno, lecz nieuchronnie ludzkich kształtów. Niebawem wyłonił się z niej sympatyczny łobuziak, któremu nadano imię Pinokio. Ledwie pojawił się na świecie, a już zaczął psocić. Popędził w świat szeroki – na spotkanie przygód, których los mu nie poskąpił. Był śmiały, rezolutny i chyba trochę nierozważny. Jak każdy młody człowiek. Pinokio obawiał się tylko jednego: że go dopadną, zmuszą do pracy, albo – o zgrozo! – poślą do szkoły! Uciekał od szkoły, ale nie uniknął edukacji – tej najsurowszej, jaką wszystkim śmiałkom funduje samo życie. Uwielbiał przygody, lecz w miarę upływu czasu coraz lepiej rozumiał, że w życiu trzeba słuchać głosu serca, ale kierować się rozsądkiem. Pinokio był wielkim rozrabiaką i nie mniejszym szczęściarzem – bo miał Dżepetta, ojca, który nigdy nie przestał go kochać.

„Pinokio” to klasyczna, „żelazna” pozycja literatury dla dzieci, ale też opowieść zdolna poruszać widzów w każdym wieku. Mocnymi stronami są piosenki Andrzeja Jacobsona i niezwykle bogata warstwa wizualna. Złożyły się na nią nie tylko pieczołowicie wykonane elementy scenografii, bajecznie kolorowe kostiumy, ale także animacje komputerowe. Animacje lalkowe opracował Andrzej Beya Zaborski – znany aktor Białostockiego Teatru Lalek.

„Pinokio” jest spektaklem posiadającym bardzo nowoczesną formę, w której zachowano piękno i moralną wymowę baśni Carlo Collodiego.

Premiera: 8 lutego 2009 r.

Scena: duża

Cena: bilet normalny – 18 zł, ulgowy –  16 zł, bilet rodzinny – przy zakupie minimum trzech biletów – wszystkie w cenie biletów ulgowych

Czas trwania spektaklu:
100 min. z przerwą

Przekład: Zofia Jachimecka

Reżyser: Piotr Dąbrowski

Asystent Reżysera: Julia Wacławik-Dąbrowska

Scenografia: Katarzyna Gabrat-Szymańska

Muzyka: Romuald Kozakiewicz

Teksty piosenek: Andrzej Jacobson

Animacje: SOYA

Choreografia: Wojciech Blaszko

Obsada: 
   

Rafał Olszewski: Pinokio
Franciszek Utko: Dżepetto
Jerzy Taborski: Handlarz
Krystyna Kacprowicz-Sokołowska: Narrator
Danuta Bach: Świerszcz 
Agnieszka Możejko-Szekowska: Lis, Dziecko, Pszczółka, Marionetka 
Katarzyna Mikiewicz/Aleksandra Maj: Kot, Dziecko, Pszczółka, Marionetka
Bernard Bania: Wieśniak, Tuńczyk, Motyl, Żandarm, Dziecko, Pszczółka 
Maciej Radziwanowski: Arlekin, Knot, Sokół, Kuna I, Śmierć 
Monika Zaborska-Wróblewska: Wróżka, Dziewczynka, Pszczółka, Dziecko
Piotr Półtorak: Ogniojad, Kuna II, Karczmarz, Pszczółka, Dziecko 
Ewa Palińska: Pucinella, Papuga, Dziecko 
Sławomir Popławski: Kupiec, Gołąb, Pszczółka, Dziecko, Dżdżownica
Jolanta Skorochodzka: Sowa, Robaczek świętojański, Dziecko, Pszczółka, Marionetka, Biedronka 
Krzysztof Ławniczak: Żandarm, Doktór, Dziecko, Dżdżownica 
Arleta Godziszewska: Biedronka, Dziecko, Pszczółka

Recenzje

„Baśń Collodiego opowiada o nieznośnym naiwnym pajacyku, który musi na własnej skórze zaliczyć wzloty i upadki, by dowiedzieć się, co w życiu najważniejsze, i na koniec stać się chłopcem. W spektaklu Dąbrowskiego wszystko jest tak, jak wymyślił sobie Collodi, tylko wsparte dużą dawką komizmu i ciekawych rozwiązań inscenizacyjnych, z czego cieszą się dzieci. I dobrze.(…)
Przede wszystkim zaś, co w sumie w spektaklu dla dzieci jest najważniejsze - sporo w "Pinokiu" wtrętów edukacyjnych, podanych w sposób naturalny, nienachalny i - mimo klimatu zabawy - zapadających w pamięć. Tu granica jest wyraźna: zrobiłeś coś złego - spotka cię kara. Większa albo mniejsza, ale cię nie ominie. Np. zostaniesz osłem, jeśli nie będziesz się uczył. Swoje usłyszą też i starsi. Niejeden zapewne spuścił nos na kwintę, jako mądry po szkodzie, a raczej doświadczony z rozmaitymi naciągaczami i piramidami finansowymi, gdy relaksując się na przedstawieniu dla dzieci nagle usłyszał: "Nie ufaj tym, którzy obiecują ci wzbogacenie się z dnia na dzień...". Carlo Collodi 150 lat temu nie przewidywał raczej, że będzie tak aktualny.”


Monika Żmijewska, "Pinokio dostał po nosie - spektakl w Dramatycznym", Gazeta Wyborcza Białystok, 11 lutego 2009 r.