Ożenek
Autor Nikołaj Gogol
„Ożenek” to jedna z najznakomitszych komedii z kanonu literatury światowej i najbardziej znane dzieło Gogola – obok „Rewizora” i „Martwych dusz”. To pierwsza rosyjska komedia obyczajowa, traktująca o niezrealizowanych zamiarach, która uczyniła pierwszoplanowymi postaciami nie arystokratyczne środowisko, oddające się miłostkom i flirtom, lecz całkiem pospolite kupiectwo. Bohaterowie używają niewyszukanego, pospolitego języka, posługują się gwarą. Wszystkie postaci są przedstawione w sposób niezwykle realny i tętnią życiem.
Główna bohaterka sztuki, niemłoda już Agafia Tichonowna, za namową swatki, Fiokły, postanawia podnieść swoją pozycję społeczną poprzez właściwy ożenek z przedstawicielem wyższej sfery. Aby zrealizować to małżeństwo z rozsądku, przez mieszczański dom Agafii przewija się korowód kandydatów do jej ręki. Gogolowskie postacie w tej cudownej komedii obyczajowej nakreślone są z mistrzowską przenikliwością oraz potężną dawką humoru i satyry.
Autor
Reżyseria
Asystent reżysera
Scenografia
Muzyka
Choreografia
Inspicjent
Danuta Bach
Katarzyna Siergiej
Krystyna Kacprowicz-Sokołowska
Aleksandra Maj
Agnieszka Możejko-Szekowska
Monika Zaborska
Bernard Bania
Andrzej Mastalerz
gościnnie
Piotr Szekowski
Sławomir Popławski
Piotr Adam Półtorak
Franciszek Utko
gościnnie
Marek Tyszkiewicz
„Zabawna, choć nieskomplikowana choreografia Wojciecha Blaszki jest mocnym akcentem przedstawienia. Dzięki niej sztuka nabiera rosyjskiego klimatu.
W "Ożenku" dobrego humoru nie brakuje. Wiele tu błyskotliwych dialogów, żartów sytuacyjnych i mrugnięć okiem w kierunku widza. Scenografia autorstwa Katarzyny Gabrat, bezbłędnie osadzona w epoce, pozwala przenieść się do mieszczańskiego moskiewskiego domu z XIX wieku.
"Ożenek" w reżyserii Piotra Dąbrowskiego jest udaną satyrą obyczajową. Premierowe przedstawienie białostocka publiczność przyjęła na stojąco z długimi owacjami.”
Anna Kopeć, "Ożenek w Teatrze Dramatycznym", Kurier Poranny, 18 maja 2011 r.
„Z drugiej strony, choć białostockiej inscenizacji do pamiętnych mistrzowskich adaptacji "Ożenku" (choćby w reż. Jerzego Stuhra z Marią Peszek w roli Agafii, z 2002 roku; czy w reż. Ewy Bonackiej z Anną Seniuk w roli Agafii, z 1976 roku) jeszcze trochę daleko - to przyznać trzeba, że spektakl w reż. Piotra Dąbrowskiego jest całkiem sprawnie zrealizowany. Co prawda bywa nieco siermiężny i z nadmiarem popisów, ale miejscami zdarza mu się być naprawdę ciekawym (…)
Cała ta gromadka, przez swoją charakterystyczność wypada wystarczająco atrakcyjnie (tzn. wedle gogolowskiej litery - śmiesznie i nieporadnie) (…)"
Monika Żmijewska, "Wodewil min, a ożenku i tak nie będzie", Gazeta Wyborcza Białystok, 19 maja 2011 r.