Rozważania o ludzkiej kondycji oraz o roli cierpienia w dążeniu do zrozumienia sensu życia z Bogiem podejmuje dramat Karola Wojtyły pt. „Hiob”. Utwór ten, napisany w 1940 roku, jest wiernym odwzorowaniem wydarzeń starotestamentowej „Księgi Hioba”, a także prośbą zbliżenia się do zagadnienia cierpienia, które doprowadzić może człowieka do Chrystusa. Data powstania dramatu jest datą szczególną dla narodu polskiego. Jest to czas okupacji hitlerowskiej, ten tragiczny czas, w którym cierpienie dotykało wielu. Choć brak w tekście oczywistych odniesień do sytuacji wojennej w Polsce, to można się doczytać wielu aluzji związanych z tym czasem. Już inskrypcja poprzedzająca tekst dramatu jest wymowną aluzją: „Rzecz działa się w Starym Testamencie – przed przyjściem Chrystusa. Rzecz dzieje się za dni dzisiejszych. Czasu Hiobowego –Polski i świata”. Bo przecież II wojna światowa , czas okupacji, czas totalitaryzmów to okres szczególnie naznaczony przez cierpienie, cierpienie nie tylko polaków, ale i wielu innych narodowości. Dlatego właśnie Karol Wojtyła uczynił Hioba nie tylko człowiekiem niewinnie cierpiącym, który pozostaje do końca wierny Bogu, ale także Hiob stał się w tym dramacie znakiem cierpiącej polski. Dramat Wojtyły „grecki formą, chrześcijański duchem, odwieczny treścią”, pisany częściowo wierszem rymowanym, częściowo- białym, ukazuje zatem losy biblijnego bohatera w kategoriach ponadczasowych. Utwór ten poszukuje sensu tragicznych wydarzeń jakie spadają na człowieka. Cierpienie jakie spotyka ludzi, którzy w dramacie nazwani zostają Hiobami, traktowane jest jako doświadczenie. Hiob ze zgodą przyjmuje Boży wyrok, mimo wszystko pyta „dlaczego”, czemu to jego sprawiedliwego spotyka takie nieszczęście? Dlaczego Bogu wolno go tak doświadczać? Jaki jest togo sens? Wojtyła nie próbuje odpowiedzieć na postawione w tekście pytania. Niemniej ujmuje nieszczęście Hioba w horyzoncie Krzyża Chrystusowego. Główna postać dramatu, Elihu, widzi Syna Bożego i Jego mękę. Właśnie ów umęczony Zbawiciel, widzi w prorockiej wizji, najpełniej ukazuje sens cierpienia. Dramat ma wymowę optymistyczną, a wręcz mistyczną. Pokazuje historię świata, który cierpi, ale który kiedyś zostanie zbawiony, ocalony. Karol Wojtyła zwraca się w swym utworze również do narodu, aby spojrzał na doświadczenia Hioba i aby zobaczył „jak w cierpieniu dni dzisiejszych lepsze się jutro gotowało”.

Po każdym spektaklu „Hioba” prezentowany będzie film Ewy Świecińskiej pt. „Wybór”. Autorce, znanemu fotografikowi, udało się towarzyszyć Ojcu Świętemu w jego codziennej pracy. Powstałe wtedy zdjęcia nigdy dotąd nie były prezentowane.

Partie chóru wykorzstane w spektaklu „Hiob” wykonuje Chór Katedralny CARMEN i studenci I roku Akademii Teatralnej w Białymstoku.

Projekt przygotowania spektaklu „Hiob” powstał z inicjatywy i przy współpracy Funduszu Białystok Ojcu Świętemu.
Przedsięwzięcie objął honorowym patronatem Jego Ekscelencja Ksiądz Arcybiskup Edward Ozorowski Metropolita Białostocki.

Partner Projektu „HIOB”

• Scena: duża
• Premiera: 1 kwietnia 2009
• Autor: Karol Wojtyła
• Reżyser: Piotr Dąbrowski
• Muzyka: Romuald Kozakiewicz, Michał Lorenc

Obsada

• Aleksandra Maj – Żona Hioba
• Bernard Bania – Chórzysta
• Bogdan Nowak – Elihu
• Danuta Bach – Chórzystka
• Dorota Radomska – Chórzystka
• Ewa Palińska – Chórzystka
• Franciszek Utko – Koniuch
• Jolanta Skorochodzka – Służąca III
• Katarzyna Mikiewicz – Służąca II
• Krystyna Kacprowicz-Sokołowska – Służąca I
• Krzysztof Ławniczak – Prologus
• Maciej Radziwanowski – Sługa
• Marek Tyszkiewicz – Hiob
• Monika Zaborska-Wróblewska – Chórzystka
• Piotr Półtorak – Baldad
• Rafał Olszewski – Elifaz
• Sławomir Popławski – Chórzysta
• Tadeusz Grochowski – Pastuch