„Zmierzenie się z rewolucyjnym tekstem jednego z naszych najwybitniejszych pisarzy to niełatwe teatralne zadanie. Narracja miesza się tu bowiem z komentarzem, dlatego kluczem do sukcesu jest adaptacja. Udana jest ta Jacka Milczanowskiego, który także wyreżyserował spektakl w Teatrze Dramatycznym i odpowiada za scenografię. Postawił na siłę niezwykłego języka Witolda Gombrowicza i umiejętności aktorów.

Reżyser zaznacza trzy światy, w których porusza się główny bohater - Józio (Piotr Półtorak), czyli szkołę, nowoczesny dom Młodziaków i dwór Hurleckich w Bolimowie. Trzydziestoletni Józio, początkujący pisarz, ponownie trafia do szkoły, która okazuje się być instytucją prowadzącą do "upupiania" uczniów i narzucania im "gęby" zdziecinniałych. Jedną z ciekawszych szkolnych scen jest lekcja polskiego z profesor Bladaczką (tutaj belfer staje się kobietą i jest to zarazem najmocniejsze wcielenie Moniki Zaborskiej - Wróblewskiej), która próbuje wytłumaczyć żakom, dlaczego "Słowacki wzbudza w nas zachwyt i miłość?". Oczywiście dlatego, że "Słowacki wielkim poetą był".

Jeszcze błyskotliwiej wypada "pojedynek na miny" (początkowo z adaptacji usunięty, dobrze, że ostatecznie znalazł się w spektaklu). Ta pełna dramatyzmu i humoru scena przedstawiona w konwencji bokserskiej walki i opatrzona komentarzem, w której mierzą się Miętus i Syfon (brawurowi Sławomir Popławski i Maciej Radziwanowski) to bodaj najmocniejszy moment całego przedstawienia.”

Anna Dycha, „'Ferdydurke' w Teatrze Dramatycznym. Groteska według Gombrowicza", Bialystokonline, 15 listopada 2011 r.